ភ្នាក់ងារទីពីរ: កុំជ្រួលនៅឱ្យស្ងៀម!
ថៅកែ : អស់លោកមករកចាប់តៃកុងហំឬ? នុះវា! ខ្ញុំជាថៅកែឡានឥលូវខ្ញុំប្ដឹងថែមទៀតព្រោះវាបំផ្លាញឡានខ្ញុំឱ្យខូចដែរ។
ហំ : បាទ! ខ្ញុំបាទនេះហើយតៃកុងហំលោកចាប់ខ្ញុំចុះខ្ញុំមិនរត់ទេខ្ញុំព្រមទទួលថាបានប្រព្រឹត្តអំពើអមនុស្សធម៌មែនតែសូម លោកជ្រាបថាបើលោកចាប់ខ្ញុំលោកត្រូវចាប់មនុស្សដែលបាននែនាំខ្ញុំឱ្យធ្វើអំពើឃោរឃៅនេះផង។ មនុស្សនោះខ្ញុំ មិនបាច់ជម្រាបលោកទេទុកឱ្យពួកទាំងអស់គេជម្រាបលោកជំនួសខ្ញុំចុះព្រោះខ្ញុំជាមនុស្សមានទោសក្រែងលោថាសំដីខ្ញុំ យកធ្វើការមិនកើត។
ថៅកែ : (និយាយខ្សឹប) អាបួននាក់អញឱ្យពីរម៉ឺន។
សែហ្វ : ទាំងអស់គ្នាតើមនុស្សណាមួយ?
ផានីត : ថៅកែនេះឯងគាត់បានបញ្ចេះពូហំឱ្យបើកឡានបុកឡានអុងប៉ាងហុងលីដោយសន្មតថាឱ្យពូហំមួយម៉ឺនរៀល។
ថៅកែ : អានេះវាបង្កាច់ខ្ញុំទេលោកវាស្អប់ខ្ញុំព្រោះខ្ញុំមិនព្រមឱ្យឡើងប្រាក់ខែ។
យ៉ាន : លោកសែហ្វ! រឿងថៅកែបញ្ចេះនេះជារឿងពិតពួកកម្មករឡានទាំងបួននាក់នេះជាសាក្សីស្រាប់ព្រោះបានដឹងដែរ។
ហំ : អាមាន ជម្រាបលោកដោយត្រង់ទៅ។
ថៅកែ : អាមាន…នែ…(ខ្សឹប) ពីរម៉ឺនរៀល។
សែហ្វ : ម្ដេចនៅស្ងៀមទាំងអស់គ្នាហើយ! មើលឆ្លើយប្រាប់ខ្ញុំឱ្យត្រង់មកថាតើថៅកែនេះបានប្រើតៃកុងឱ្យបុកឡានគេមែនឬទេបើ មែនថាមែនបើទេថាទេ
ចង្អុលទៅកម្មករទ្រី
មែនឬអ្នកឯណោះ?
ថៅកែ : អាទ្រី
ហំ : អាទ្រី
ទ្រី :មែន!
ថៅកែ : វាភរទេ! វាភរទេ!
សែហ្វ : ចុះអ្នកនេះ?
ថៅកែ : អាគង់អាណិតអញ!
ហំ : អាគង់អាណិតខ្លួនអាឯង!
គង់ :មែន!
ថៅកែ :លោកសែហ្វ! កុំជឿវាវាចូលដៃគ្នាសម្លាប់ខ្ញុំហើយ។
សែហ្វ : ចុះអ្នកឯណោះទៀត?
មាន : មែន!
សុខ : មែន!
ថៅកែ : ឱពុទ្ធោអើយ!
សែហ្វ : អ្នកនេះជាប្រពន្ធតៃកុងហំឬ?
យ៉ាន : ចាស៎លោក! ប្ដីខ្ញុំបានបុកឡានថៅកែហុងលីព្រោះចង់បានលុយ? ១ម៉ឺនឱ្យខ្ញុំតាមសេចក្ដីសន្យារបស់ថៅកែដល់ប្ដីខ្ញុំ បានធ្វើអំពើនោះហើយថៅកែនេះមិនព្រមទាំងបើកលុយ១ម៉ឺនរៀលនោះឱ្យប្ដីផង។
សែហ្វ : បាទ! បាទខ្ញុំយល់ហើយរឿងនេះ
(ចង្អុលទៅផានីត) ចុះលោកប្អូនឯណោះយល់ដូចម្ដេចដែរ។
ថៅកែ : ក្មួយផានីតជួយមាផង។
ផានីត : ខ្ញុំបានឱ្យយោបល់ហើយតើឈ្មោះនេះឯងដែលខ្ញុំស្រែកជង្អុលថាចោរនោះពេលដែលពួកលោកមកដល់
ថៅកែអូសដៃមេ នគរបាលទៅខ្សឹប។
សែហ្វ : តាងនាមក្រសួងនគរបាលខ្ញុំសម្រេចថា ត្រូវនាំខ្លួនឈ្មោះហំទៅក្រសួងនគរបាលជាតិទៅ ចូលចាប់
ភ្នាក់ងារនគរបាល ក៏ប្រតិបត្តិតាម ចាប់តែពូហំ។
